Hug

Eg kjem i hug mi tid som krigsflygar. Då var det tider då, masse regn og masse bomberegn, då menn var menn og nordmenn var nordmenn og alt det der våset. Vi huga ein masse, og drakk blodet åt tyskarane og åt det velsmakanda, stinkanda kjøtet deira. Og det beste av det heile: det var inga muslimar som plaga oss på den tida. Me hadde berre tyskarana mot oss på den tida, og dei forsvann jo, ettekvart som me drakk blodet deira og åt kjøtet deira. Hvis eg skal seia en ting og ein einesta ting om muslimane så må det vera at dei e heilt uspiselege og me kan ikkje lenger syngja guds pris på kommunestyremøtane ront omkring i fylkjene eingong.

Slek har det vorte, slek e stoda i vores heilage fedreland.

Eg ferstend det ikkje, eg ferstend det ikke i det heille. Kva e gale med folk i desse dagar?